The Pilgrims Family

En dan zijn we los! Maarten en Joes slaan de backpacks om en pakken de wandelstokken uit de kofferbak. Nog een laatste foto met zijn vieren en dan zwaaien we de mannen uit.

Het is midden in de nacht als ik begin te typen aan dit blogje. Mijn hoofd zit even te vol om te kunnen slapen. Gisteren hebben we de familie Duivis en mama uitgezwaaid nadat ze een lang weekend op bezoek waren bij ons in Portugal. Super bijzonder om ons leventje hier te kunnen laten zien. Annabloem trad op tijdens de laatste schooldag voor de hele familie en de hele school, wat een zelfvertrouwen heeft mijn meid hier het afgelopen jaar ontwikkeld, mijn hart gloeit van trots.

Mijn huid knapt elke dag op. De week wandelen en de paar dagen zon, zee en kleimasker doen me goed. Langzaam kom ik weer in een diepe slaap in de nacht en dan worden kleine stapjes grote sprongen. Maar met het opknappen van mijn huid en mijn longen weet ik ook dat ik echt niet meer terug kan naar hoe het was. En dus bel ik tegen het einde van de week Maatje die al weet wat er gaat komen…

Wat jaren lang helemaal weg was, is weer terug. En niet zo’n beetje. Elke zes uur heb ik ‘een pompje’ nodig omdat ik benauwd ben van astma en langzaam verspreidt eczeem zich over mijn rug, borst en buik. Ik consulteer een arts in Lissabon en begin met een doos vol supplementen.

Of zoals Maarten het op booking.com promoot: ‘Rabacal Hotel Suite B&B with pool’….. want ineens runnen we bovenop onze berg in Chanca (bovenaan het dorpje Rabacal waar ook de kinderen op school zitten) een bed & breakfast.

Ruim vijf weken was ik in Nederland, waarvan vier met Maarten en de kinderen. Vijf weken stad en land af voor zakelijke dingen en APK-tjes zoals de kapper (hèhè, eindelijk na bijna een jaar mijn eigen kapper!), de tandarts, etc. En natuurlijk familie en vrienden zien waarbij ik gelijk een beetje een balend gevoel krijg dat ik niet iedereen die ik wilde knuffelen heb kunnen knuffelen.

Na een heerlijke tijd in de Algarve met familie zijn we weer terug in Rabacal waar de school van de kinderen staat. De camping is nog steeds een modderpoel en we besluiten een huis te huren voor de wintermaanden. Een van onze gevoelens bij het voorbereiden van de reis was om op verschillende plekken ankertjes te slaan zodat we niet gejaagd door het leven reizen en even kunnen landen. Ervaringen opdoen, projecten aangaan noemen wij het, en het goede hiervan meenemen in onze rugzak als we weer verder gaan.

Mijn hele leven heb ik eczeem en astma. Vroeger in heftige mate. Ik herinner me vele uren, al van heel kleins af aan, dat mijn vader me op mijn rug klopte nachtenlang, dat ik aan een vernevel apparaat hing, dat ik in het ziekenhuis lag. Als opgroeiend meisje maakte me dat erg onzeker. Ik ging stiekem op de gang van school medicijnen nemen, anders keek de hele klas naar me, ik was altijd degene met ‘wordt snel beter’ tekeningen van de klas, er was altijd iets met mij aan de hand.

De beste aankoop van deze maand: Vier paar regenlaarzen. We mogen natuurlijk niet klagen  na zes maanden zon, het is alleen wel even aanpassen weken lang volle bak regen, regen en regen. De camping is een modderpoel, maar we zijn super blij met het oude caravannetje dat we op de camping konden huren. Dus nu hebben we twee huisjes, één voor de kinderen en één voor Maarten en mij. De beste verrassing van deze reis: Mijn lieve vriendinnetje Jarine die met haar twee jongens Tygo en Jimmy op mijn verjaardag ineens de camping op komt lopen.

En dan ineens moet ik een kalender maken en in de bus ophangen. Het lijkt of de afgelopen weken zich in de vijfde versnelling heeft afgespeeld. We hebben, ten eerste, dat paradijsje gevonden. Een prachtige camping met terrassen. We staan midden tussen de olijfbomen, er is een zwembad en een cafétje met heerlijke koffie van een vriendelijke en relaxte fransman. We zijn deze kant op gereden (Penela) omdat hier vlakbij de enige (geregistreerde) democratische school van Portugal is en we Annabloem en Joes hebben voorgesteld daar te gaan kennismaken.

We verlaten national park Gerez in het Noorden van Portugal. Maarten moet een weekje naar Nederland voor zijn ouders en om wat dingen te regelen bij ons huis in Heeswijk-Dinther. De kinderen willen heel graag mee om na vijf maanden vriendjes en vriendinnetjes te kunnen knuffelen, bij opa en oma te logeren en kroket te eten. Helaas is Vlieland en Hoofddorp eentje te ver, de Stolpjes knuffelen komt een volgende keer.

Nadat we ons ongeveer een maand in het bos vlakbij het plaatsje Arcos de Valdevez in N Portugal verstopt hebben om de hitte en de drukte van het hoogseizoen te ontwijken landen we op een plekje met uitzicht op groene heuvels en olijfbomen voor ons neus.