Na een lang bezoek aan Nederland waar we weer niet iedereen hebben kunnen knuffelen, maar wel hebben genoten van familie, vrienden, sneeuw en sambal, start het ‘gewone’ leven hier in Portugal weer op. We hebben 9 maanden een huisje gehuurd op camping UXA en het bevalt goed om in rustig vaarwater te komen.
Kindjes gaan naar school, spreken inmiddels bijna vloeiend Portugees en Engels, genoeg vriendjes en vriendinnetjes en de rust in het groen bevalt goed. Toen we gingen reizen voelde het alsof we het leven in Nederland achter ons lieten, de deur dicht deden om een nieuwe weg in te slaan. En voor een groot deel is dat ook zo, ik schrijf dit blog in de camper op een mooi stukje land van vrienden waar ik gewoon een nachtje ben gaan staan. Dat is best een ander leven.. maar de keren dat we in Nederland zijn is het, ook voor de kinderen, gewoon gelijk weer goed. De contacten die waardevol zijn blijven, of je nu 7 of bijna 50 bent… En dat gaf mij dit keer het gevoel dat het een beetje fluïde is. Het is niet of/of. Het is en/en. We hebben het heerlijk met ons gezin, reizend of in Portugal blijvend, en we hebben veel lieve mensen in Nederland waar we weer inblenden als we daar zijn. En dat voelt goed en rijk. Het leven in Nederland is wel intenser en ik vaar toch beter op de rust die ik hier voel. Dat geeft me ruimte om dicht bij mijn hart en mijn eigen pad te blijven. En dat pad slingert. En heeft pieken en dalen, zoals bij ieder ander mens. Mijn eigen struggle was de afgelopen tijd het IVF retreat dat ik in de pijplijn had om te organiseren. Ik begon het te ontwikkelen met een bak aan energie, het klopte helemaal. Binnen no time had ik een website, een programma, een locatie en een super team geregeld. Maar de maanden erna zakte de energie steeds verder weg. Omdat het leven me hier even opslokte, omdat ik merkte dat ik het heerlijk vind om te schrijven maar niet elke week een promotie blog wil maken en omdat ik voelde dat het onderwerp IVF niet meer actief in mijn leven is. Ik heb de wijsheid en de kunde om vrouwen hiermee te helpen maar zit simpelweg niet meer in de doelgroep. En, na een prachtige paardencoach sessie met vriendin Joske hier in Portugal, heb ik de knoop doorgehakt het IVF retreat in maart niet te organiseren. ‘Kill your darlings’ hebben Maarten en ik al meerdere keren in het leven tegen elkaar gezegd als een project, bedrijf of plan niet meer kloppend was. Ik heb ook ontdekt bij welk aspect van het hele IVF traject ik het meest energie voelde en dat is het verdriet dat komt kijken bij dit proces, en dat ook achteraf nog voor grote impact kan zorgen. Voor nu maak ik pas op de plaats en duik dieper in mijn Grief Tending opleiding, waar nieuwe deuren in mijn hart openen. Ik leer om ruimte te maken voor verdriet, om een veilige setting te creëren voor anderen om hun verdriet de ruimte te kunnen geven. En dus wie weet, moest mijn IVF plan ontstaan om me hier naartoe te leiden… We’ll see, ik blijf maar gewoon mijn pad bewandelen, met soms zoals vandaag letterlijk een boom op de weg, maar daar kruip ik wel onderdoor..



Reactie plaatsen
Reacties