Ik geef me er maar aan over, dat lijkt me een beter plan. Op een lek matje zonder kussen met drie kleine tentjes en vier kinderen wildkamperen op een klif in wind en regen is nou eenmaal voor mijn moederhart een reden om niet in slaap te kunnen vallen. Die overgave, samen met het opblazen van mijn lekke matje, helpt om uiteindelijk toch nog een paar uur te slapen. Ik weet er inmiddels op te vertrouwen dat korte en doorwaakte nachten op een of andere manier tijdens het wandelen geen moeheid veroorzaken. Want zodra de ochtend aanbreekt is het weer een groot feestje.
We hebben paasvakantie die we starten in de Algarve met de camper. Maar het Caminoavontuur lonkt en we besluiten de prachtige Fishermanstrail aan de westkust van Portugal te gaan lopen. Vriendin Alex en vriend Levi wandelen de komende vijf dagen met ons mee. We pakken onze backpacks weer in. Wat blijft het waanzinnig dat we gewoon alles wat we nodig hebben op onze rug dragen voor de komende week. Tentjes, matjes, slaapzakken, eten, water, kleding, zonnebrandcrème, het gaat er allemaal in. De Fishermanstrail loopt van Porto Covo tot Lagos, wij wandelen de oorspronkelijke versie van Odeceixe naar Porto Covo, van zuid naar noord, ongeveer 75 km wandelen. Op de eerste dag wandelen zijn er nog veel vragen: ‘Hoeveel kilometer gaan we wandelen vandaag?’, ‘ Wat is het langste dat jullie ooit hebben gewandeld op een dag?’, Waar gaan we kamperen?’, ‘ Wat eten we vanavond?’, etc etc. Ik glimlach ervan omdat het vragen zijn van het lineaire systeem waar we in onze maatschappij inzitten. Verwachtingen hebben, controle hebben, altijd naar voren kijken. Het is zo logisch. Maar de Camino, in ieder geval zoals wij hem lopen, is niet zo te plannen. Zeker niet met vier kinderen en tentjes op de rug waardoor we bij kunnen sturen indien nodig. Daarnaast ligt de focus niet op het doel maar op de wandeling zelf, op het nu lopen en hooguit twee uur vooruit denken tot de volgende pauze. Het brengt ons allemaal in het nu en maakt ons allemaal rustiger, ik voel het met elke wandeldag sterker worden. Na drie dagen zijn er bijna geen vragen meer. We doen het gewoon, wandelen stap voor stap over dit waanzinnig mooie pad. De rugzakken zitten goed, de blaren zijn te doen. We genieten alle zes intens. Het ritme is opstaan, alles oprollen en inpakken, ontbijten met een reep of als we mazzel hebben een yoghurtje en als we trek hebben warme pap gekookt op ons pitje. Wie zijn backpack om heeft gaat lopen. We volgen de groen/blauwe bordjes dus niemand hoeft op elkaar te wachten. We zoeken naar dorpjes voor het inslaan van water en voedsel en hebben dan niets meer nodig dan elkaar en de weg. We kamperen een paar keer in het wild, we kamperen een paar keer op een camping. Die afwisseling is fijn. Af en toe in het niets en af en toe een toilet en een douche en stromend water. Het fijne van deze groep is dat alle kinderen vrienden zijn van elkaar. Iedereen vindt het leuk om met iedereen te wandelen, dat gaat vanzelf. Het is heerlijk. En ook nu weer: ‘The trail provides’. Misschien wel het mooiste van wandelen wat we nu ook Alex en Levi mee hebben gegeven. Als vanzelfsprekend komen er dingen op je pad die je nodig hebt of behoefte aan hebt. Als we na een lange dag wandelen gaan wildkamperen op een klif is er een voetbalveld naast een vuurtoren. En natuurlijk heeft de vuurtorenwachter een bal voor de kids. De jongen met wie ze op het veld voetballen en waar we een leuke klik mee hebben zien we de volgende dag na een dag wandelen ineens weer op het strand. Als je bij aanvang denkt dat het vast dagen zonder gezond eten worden komen we na het eerste uur wandelen een frambozen plantage tegen waar we onze bekers vol frambozen vullen. Dat is de magie van de trail. Het zit hem in de kleine dingen en we worden er simpelweg gelukkig van. Na vijf dagen lopen wandelen we het prachtige dorpje Porto Covo in waar de beblaarde voetjes op de bedjes bij het zwembad rust krijgen, de lekkere trek wordt gestild met een ijsje en waar we nagenieten van dit hart vullende avontuur.
Reactie plaatsen
Reacties