Wat jaren lang helemaal weg was, is weer terug. En niet zo’n beetje. Elke zes uur heb ik ‘een pompje’ nodig omdat ik benauwd ben van astma en langzaam verspreidt eczeem zich over mijn rug, borst en buik. Ik consulteer een arts in Lissabon en begin met een doos vol supplementen.
We zoeken de oorzaak in voeding. Ik doe een voedselallergie test, maar daar komt niets bijzonders uit. Ondertussen word ik langzaam gek van de jeuk. Mijn nachten worden doorwaakt en elk anderhalf uur word ik wakker van een jeukend lijf. Niets helpt. Maandenlang probeer ik zalfjes, supplementen, mediteren of juist bouncen, havermout baden, zelfs hypnotherapie probeer ik, maar ik krijg het niet onder controle. ‘Waar komt dit vandaan en hoe los ik dit op?’ Is de vraag die me inmiddels 24 uur per dag bezig houdt. Half mei zie ik een webinar van Biologica, een opleiding die het menselijk lichaam en ziekte van een andere kant benadert dan de reguliere medische wetenschap en dat interesseert me überhaupt. Toevallig wordt daarin huidproblemen besproken. ‘De huid is letterlijk de scheiding tussen jouw binnenwereld en de buitenwereld’ wordt gezegd. En dat vind ik zo logisch klinken dat het gelijk als waar voelt. ‘Er is sprake van een scheidingsconflict bij opperhuid problemen zoals eczeem. Dat kan twee dingen betekenen: Of je wil graag verbinding maar dat lukt je niet, of je wil juist ergens van wegrennen maar doet dat of kan dat niet’. Dit komt wel even aan en zet me aan het denken. Fysiek gaat het zo niet langer. Ik zit in een neerwaartse spiraal en mijn lijf knapt niet meer op, slaaptekort helpt hier natuurlijk niet bij. Ik heb een aantal mooie gesprekken met liefdevolle mensen om me heen en besluit weer te doen wat mij al zo vaak door moeilijke tijden heeft geholpen, ik ga wandelen. Het kan, de kindjes hebben het heerlijk op school, Maarten is thuis en kan de bed &breakfast runnen, ik moet hier gewoon even uit. Ik pak mijn rugzak in en Maarten brengt me naar het pad van de Portugese Camino route die van Lissabon naar Santiago de Compostela loopt. Ik loop de tegengestelde richting, dus niet naar Santiago maar richting Lissabon, even lekker tegendraads zijn…. Ik heb een heerlijk lange week voor de boeg met alleen maar mezelf. De rugzak op mijn aangedane rug is niet fijn, het zweten ook niet, maar ik loop. Ik loop en ben zo trots! Ik loop tussen de velden piri piri en broccoli, langs drukke N-wegen en klim over hekken heen. Ik ga weer terug naar de schaarste van urenlang niets of niemand tegen komen, blij zijn met een cafeetje waar ik een soepje kan krijgen en elke avond voldaan ergens een bed vinden. Ik verbijt de jeuk door in mijn wandelstokken te knijpen en concentreer me op de cadans. Lopen, lopen, lopen. En elke avond, elke ochtend, wordt de eczeem ietsjes minder. Een klein beetje minder jeuk, een klein beetje beter slapen. Vijf dagen loop ik door het Portugese land, zo’n 20 kilometer per dag in zo’n 25 tot 30 graden. Ik ontmoet mooie mensen en wandel door de Portugese dorpjes alsof ik door een filmset loop. De laatste twee dagen besluit ik aan zee door te brengen en ik pak in de plaats Santarem een trein naar Lissabon. Mijn arts uit Lissabon woont vlakbij een bijzonder strand. In zee liggen stenen maar als je daar met een kei op slaat en ze breken, dan blijken dit modder stenen te zijn. En dus, in plaats van een online consult, loop ik nu met mijn dokter door zee te struinen en vinden we twee modder stenen. Ze laat me zien hoe ze de steen in een kuiltje in de rots met een echte steen als een soort vijzel fijnmaalt en er daadwerkelijk een bakje modder ontstaat. Ze smeert mijn hele lijf in, op alle aangedane plekken en dat zijn er nogal wat. Dit ritueel is eeuwen oud. Er is zelfs ooit een ziekenhuis boven op de klif boven ons gebouwd speciaal voor mensen met huidproblemen om hier helende modderbaden te komen nemen. Dat is al wel even geleden en dus sta ik nu als enige mummie van klei tussen prachtige mensen in string bikini’s maar ik besluit me niet te schamen en me er helemaal aan over te geven want wat geef ik er veel voor als mijn huid kan herstellen. Na een kwartiertje spoel ik me schoon in de heerlijke zee en doen we een drankje op het terras. Ik heb er niet alleen een dokter bij maar ook een heel fijn mens. En met longen die steeds minder medicijnen nodig hebben en een huid die langzaam opknapt van het bewegen, de zee en de zon voel ik sinds lang dat ik weer op de goede weg ben.
Reactie plaatsen
Reacties