Het is midden in de nacht als ik begin te typen aan dit blogje. Mijn hoofd zit even te vol om te kunnen slapen. Gisteren hebben we de familie Duivis en mama uitgezwaaid nadat ze een lang weekend op bezoek waren bij ons in Portugal. Super bijzonder om ons leventje hier te kunnen laten zien. Annabloem trad op tijdens de laatste schooldag voor de hele familie en de hele school, wat een zelfvertrouwen heeft mijn meid hier het afgelopen jaar ontwikkeld, mijn hart gloeit van trots.
Inmiddels hebben we afscheid genomen van ons huis op de berg en met een beetje weemoed op allerlei fronten sluiten we de deur achter ons. De afgelopen week zijn Maatje en de kinderen ingetrokken in mijn huisje op de camping, waardoor er nu een best wel onoverzichtelijke berg spullen klaarligt om opgeruimd te worden. Over twee nachtjes gaat weer een nieuw avontuur beginnen (Als Annabloem fit genoeg is van een buikgriepje…). Maarten en Joes gaan starten om de laatste 370 kilometer van de Camino naar Santiago te wandelen. Dit deel twee (noem ik het maar even) starten ze niet in Burgos in Spanje maar hier bijna voor de deur in Portugal. Om via de Camino Portuguese mogelijk alsnog Santiago te bereiken, zij het een jaartje later dan ooit bedacht. Annabloem en ik gaan samen op pad. Eerst een weekje kamperen in Normandië met Nederlands vriendinnetje Jip om ons daarna in Parijs onder te dompelen in de Olympische Spelen. Ik heb zin in nieuwe avonturen en ik vind het spannend. Ik vind het vooral spannend dit huisje te verlaten. Na maanden van gebroken nachten is slaap inmiddels een beetje heilig geworden en de komende week zal ik het huisje verruilen voor een opblaasmatje en lichtgewicht trekkerstentje. Mijn gezondheid gaat mega veel beter. Mijn eczeem is voor 90% weg en ook mijn astma komt langzaam tot rust. Maar het is nog wel een dun lijntje en dus is het mijn uitdaging om de komende twee maanden de balans weten te vinden in rust, voeding en plezier met mijn meisje. Of we na de spelen nog een paar weken mee wandelen naar Santiago is een optie, maar we’ll see. Over twee maanden hopen we weer terug te zijn hier in het huisje op de camping met onze rugzakken gevuld met mooie nieuwe herinneringen. Hoe ik op de heenweg die ene rugzak trouwens ga vullen met bagage voor een week kamperen, flaneren langs de seine in Parijs en wandelbagage om misschien een stuk Camino te lopen, daar is de dag van morgen voor…
Reactie plaatsen
Reacties