Nadat we ons ongeveer een maand in het bos vlakbij het plaatsje Arcos de Valdevez in N Portugal verstopt hebben om de hitte en de drukte van het hoogseizoen te ontwijken landen we op een plekje met uitzicht op groene heuvels en olijfbomen voor ons neus.
We slaken een diepe zucht. Uitzicht, daar krijgen we letterlijk lucht van. Er ligt een heerlijke week met Nederlandse vrienden achter ons en we voelen het omslagpunt van de zomer richting nazomer. Het wordt automatisch ook een moment voor ons om terug te kijken. Ruim vijf maanden zijn we onderweg, wat heeft het ons tot nu gebracht? Een heleboel. Veel spiegels. Veel ruimte. Ons leven is een pijpleiding, leerde ik ooit. Als je hem volstopt is er geen ruimte meer en kan er niets meer doorheen stromen. Het heeft me vaak geholpen te weten dat ik eerst ruimte moet scheppen voordat er iets nieuws kan ontstaan. Nu heb ik ruimte, bijna een hele pijpleiding aan ruimte, en het doet me goed. Oude opstoppingen komen aan de oppervlakte en ik heb ruimte om dat schoon te maken. Nieuwe ideeën ontstaan en we creëren. Van alles: Zo heeft Annabloem hotel Papapaya geopend waar Maarten en ik een luxe nacht met heerlijk ontbijt verblijven en heeft ze een bergbeklim wand gemaakt met veiligheidslijn waar Joes en zij om de beurt klimmen. Joes is dan weer Ninja, dan weer DHL bezorger en dan weer Wim Duff (de warme collega van de Iceman Wim Hoff) en met Maarten als aanjager verzinnen we hele comedies a la de lama's.
Ook de letterlijke ruimte doet me goed want ik word echt een ander mens door al vijf maanden buiten te leven. Ik zie het ook in de ogen en het lijf van Maarten en de kinderen. We worden dagelijks door de natuur die ons omringt gevoed. Ik word gelukkig van mijn fitheid, van elke dag het goede doen. Voor mijzelf en ook voor de kinderen. Aandacht voor mijn lijf door yoga te doen, aandacht aan de kinderen door ze te begeleiden met alles wat ze willen leren, om ons heen kijken, veel te fantaseren en ons verwonderen. Van bioloog Mario die we in Spanje ontmoette, leerde ik hoe fijn het is om de ‘waarom’ vraag te stellen. Om meer te willen weten over waarom de natuur zich zo gedraagt. Later besef ik me dat het voor mij ook betekent te voorkomen dat we ons eigen verhaal ergens van maken of een oordeel gaan vellen. Het ligt bijvoorbeeld voor de hand om het te veroordelen dat je een Euro voor het zwembad op de camping moet betalen, of niet gewoon op het voetbalveld kan voetballen zonder te reserveren. Toen moest ik weer aan Mario denken. Het me alleen al afvragen waarom de camping dat zo heeft bedacht, maakt dat mijn oordeel als sneeuw voor de zon verdwijnt. Om vervolgens op een volgend plekje te landen waar we gewoon weer zonder hek en pasjes het zwembad in duiken, dat past ons uiteindelijk dan toch wel beter.
Reactie plaatsen
Reacties