Pizza voor de camper

En dan zitten we zomaar weer voor onze camper zelfgemaakte pizza van de bbq te eten. Het voelt nog een beetje onwerkelijk maar het is toch echt zo. We hebben ons huisje op wielen weer, de kindjes hun speelgoed en hun kleertjes, ons eigen bed.....heerlijk en raar. Het lijkt of de beslissing de Pelgrimstocht naar Santiago te gaan wandelen makkelijker te verteren was dan ermee te stoppen.

En dat is ook eigenlijk niet zo raar. We riepen wel heel hard dat we geen termijn en geen doel hadden toen we 1 april uit Brabant weg reden maar dat was toch niet helemaal waar. Want dat zaadje van Santiago was gepland en het gaf ons toch een doel waar we 'naar toe werkten'. En dus is het volkomen terecht dat het universum ons terug roept van de Camino om ons de les te leren dat we echt dapper mogen zijn. Het echt aan mogen gaan om zonder plan in het hier en nu te leven. Want natuurlijk klinkt het als een boek dat een jong gezin 800 km naar santiago wandelt en de vele complimenten onderweg hebben ons aller ego gestreeld. En wij zijn goed in grote doelen realiseren, minder goed in het klein houden, en toch voelen we diep van binnen dat dat juist is wat we nodig hebben. Het doet eigenlijk geen eens echt pijn dat die 800 km er 280 werden, maar het is wel weer even afkicken. Ik heb alle kracht van de wereld als het nodig is en ogenschijnlijk trok ik iedereen die Camino over de afgelopen vijf weken. Maar als de klus dan is geklaard, of in dit geval, de wandelschoenen in de hoek gegooid, komt mijn verwerking. Ik ben super dankbaar voor ons Camino avontuur met onze kinderen en minstens net zo dankbaar dat ik nu weer voor mijn campertje zit. De beentjes kriebelen nog, ook bij de kinderen blijkt als we een uurtje gaan wandelen naar een ander dorpje. 'Mijn dag gaat van leuk naar steeds leuker' zegt Annabloem al klimmend door een rivierbedding. Woorden die ze never nooit zou zeggen als het om wandelen ging. Maar de endorfine stroomt letterlijk door haar lijf. Ook Joes is helemaal blij. 'Mam, ik heb wel weer zin om die Camino op te stappen' zegt hij. Dan zal hij nog lang moeten wachten denk ik want niet alleen ik maar vooral Maarten moet er niet aan denken, onze grootste avonturier van allemaal.
Nee de Camino laten we echt even los. We staan op een prachtige kleine camping in het gebergte Picos de Europa in Noord Spanje. In de zon, met de rotswanden en het groen om ons heen en een watervalletje dat dwars door de camping loopt. Hier gaan we even aarden. Moet ook wel, want de eerste supermarkt is 28 km dwars door de bergen heen dus ik heb voor een maand eten ingeslagen. De zon zakt achter de berg en mijn eigen lekkere bedje lonkt. Het voelt een beetje gek dit blog voor jullie niet meer te kunnen schrijven over onze Camino avonturen, maar ik blijf maar gewoon schrijven. Uiteindelijk is het bij ons toch 'never a doll moment'.