🏡St.Jean Pied de Port 🥾 --km ⏱️--u ⬅️0km➡️767 km. Het is zaterdag en we zitten in een huisje in St. Jean Pied de Port. Het pelgrimsdorpje waarvandaan vele pelgrims vanuit de hele wereld hun wandeling naar Santiago de Compostella gaan lopen. De Camino wordt deze tocht ook wel genoemd. Voor de tweede keer binnen zes weken tijd moet ik voorraad opmaken en een huisje, in dit geval ons mobiele huisje, poetsen om een paar maanden te verlaten.
De hele week heeft het veel geregend. De eerste dag van de camino moeten we flink stijgen, maar is de etappe 'maar' acht kilometer. De tweede dag is er 18 km lang geen mogelijkheid om te slapen en moeten we sterk dalen. Het is de langste etappe met een van de steilste stukken dalen door de Pyreneeën heen. Na één keer wandelen in de bergen weet je dat dalen moeilijker is dan stijgen. Ik zie onszelf door een rivier van regenwater naar beneden glijden en glibberen en we twijfelen of we onze start uit moeten stellen. Maar we weten dat dit een veel bewandelde route is, al 800 jaar (!) en dat als het echt onveilig is we dat vast zullen horen. En we voelen dat we een beetje vertrouwen moeten hebben, we gaan nog meer regen tegen komen dus we moeten gewoon gaan beginnen. We hebben de tijd, alle tijd. Geen idee hoe lang we erover gaan doen en hoeveel kilometer per dag onze grote en kleine benen aan kunnen. Ik ben de afgelopen week veel met bepakking bezig geweest, en dan vooral het nog meer weglaten van bepakking. Geen vest mee, geen slaapzak, geen tentje, geen matje, geen, geen, geen. Een shirt met lange mouwen, een shirt met korte mouwen, twee paar onderbroeken en sokken, een lange broek, een korte broek, een jasje en een poncho. Daar moet ik het drie maanden (hoe lang????) mee doen. Op het Pelgrims office leren we dat maximaal 20% van je gewicht goed is om mee te dragen. De die-hards maximaal 15%. Maandag gaan we het zien, of eigenlijk vooral voelen. We vinden het spannend en we hebben er zin in. En we lijken een beetje geluk te hebben, de weersvoorspellingen zien er iets beter uit.
Reactie plaatsen
Reacties
Steefje, wat schrijf je prachtig. Vooral over de gevoelens die je je Kids laat uiten. Ik moet huilen, zo mooi. LiefsWim
Lief lief vriendinnetje,
Wat ben ik toch ongelooflijk trots op jou, op jullie? Dat je je eigen pad durft te bewandelen ondanks de regen, ondanks de donkere dagen, ondanks de donkere gedachten die er ook af en toe zijn of het wel gaat lukken… ondanks alles ontstond er een droom en zijn jullie die nu aan het verwezenlijken, hoe mooi en hoe bijzonder.
Ik lees je verhalen met veel plezier en kan niet wachten om verder te lezen hoe jullie avontuur verloopt. Het onderwerp voor een mooi boek over een gezin en hun beleving lijkt mij geboren.
Lieve Steef, succes, veel sterkte, veel plezier met de mensen en mooie verhalen en vooral geniet met Maart en de kinderen ❤️🍀🙏😘