Trainings wandeling 8 km

Bevrijdingsdag. Vandaag lopen we in grote vrijheid een trainingswandeling. Ik ben zo super trots op onze kindjes. Ik heb de rugzakken gepakt om te gaan wennen te wandelen met bepakking.

Joes zijn rugzak is bijna groter dan hijzelf is, qua gewicht 3 kilo. Annabloem haar rugzak is 5 kilo. Een kussentje, een hoeslaken, regenkleren, Teva slippers en water, dat is de bepakking voor vandaag. Niet dat we regen verwachten maar laten we vooral oefenen. Maarten heeft een super rondje uitgezocht. 4 kilometer lang met zo'n 350 m. stijgen, dan een pauzeplek en dan weer 4 kilometer omlaag. De rugzakken gaan om en wandelstokken mee die we ooit in Estland hebben gevonden in de natuur. Ze voelen als het verlengde van je lichaam. De kinderen een waterzak in de rugzak, wat een echte aanrader is, want het is heel interessant om uit zo’n slangetje te drinken en veel water is belangrijk. De zon schijnt fel, het is zo’n 23 graden. Annabloem loopt lekker vandaag, ik zie haar positief van start gaan. Joes heeft het zwaar. Hij klaagt over buikpijn en zegt dat zijn benen moe zijn. We zijn dan nog geen kilometer onderweg. We hebben als volwassenen bedacht dat we niet steeds moeten stoppen als de kinderen achterop raken. Stoppen en weer doorgaan is echt funest voor onze eigen benen en zo komt er echt geen ritme in. Dus als Joes klaagt en slentert, en een 5-jarige die slentert loopt echt heel langzaam…, ga ik stapvoets lopen om op hem te wachten. Maar ik blijf wel in beweging. Het is echt een gouden tip die ons allemaal goed doet. Joes komt vanzelf weer bij en na een poep pit stop is hij weer helemaal blij. We wisselen even af en Maarten trekt met Joes op. Hij vertelt over de arend die we zien en haalt het hele vogelrijk erbij om verhalen te vertellen. Verhalen, verhalen, ik heb er al zoveel ooit verteld tijdens wandelingetjes aan mijn kinderen en dat zal de komende maanden niet anders zijn denk ik. Net als spelletjes, spelletjes en spelletjes. Joes vind langzaam zijn ritme en zo lopen we eigenlijk super gemakkelijk de berg op. We bereiken de top en liggen heerlijk in het gras (de kussentjes worden natuurlijk opgeblazen) en eten een broodje. In de verte zien we het stadje St Jean Pied de Port, de startplaats van onze Camino over 10 (!) dagen. Het gaat me allemaal wel echt snel. We hebben net een maand geleden ons hele hebben en houden achter ons gelaten en nu moeten we ons rijdende huisje ook alweer verlaten. Ik ben nog niet eens klaar met het weg gaan, nog steeds gedoe met de Rabobank en internetbankieren in het buitenland, en nu moet het volgende lijstje alweer worden gemaakt voor de volgende plannen. Weer een eet voorraad op zien te maken omdat we onze camper voor, alweer, onbepaalde tijd ergens moeten gaan stallen. Het is bijna teveel maar als ik voel hoe we hier zitten, ons trots en vrij voelen, de kindjes niet in de minste plaats, dan moeten we het gewoon gaan doen. En zeker niet later dan 15 mei want anders wordt het te warm en te druk op de route. We pakken weer in en besluiten via St Jean Pied du Port terug te lopen en te kijken of we onze pelgrimspaspoorten op kunnen halen. Ik heb precies één avondje een uurtje over deze route gelezen en een keer een theetje gedaan bij een Santiago café waar lopers samen komen om verhalen te delen over deze bijzondere route. Wij zijn echt met zekerheid de minst voorbereide wandelaars van de hele pelgrimsroute. Maar dat maakt me niet onzeker, dat komt wel goed. We weten in ieder geval dat we een pelgrims paspoort nodig hebben om goedkoop te kunnen overnachten en om in Santiago een certificaat (of zoiets) te krijgen. En zo wandelen we als echte Pelgrims ineens St Jean Pied du Port binnen. Ik voel me mega trots, we gaan dit echt doen met onze kleine kindjes. We staan tussen de Australiërs in de rij voor het Pelgrimsbureau. We zijn nu al een bezienswaardigheid en we worden meermaals gevraagd of we echt de hele 800 kilometer met onze kindjes de route gaan wandelen. We zeggen ja en ik geloof dat ook echt, maar ergens is het natuurlijk een bizar plan. Het bureau is in rep en roer dat we met kleine kinderen gaan wandelen, vinden ons (nu al) fantastische ouders en geven Annabloem en Joes hun Jakobsschelp. En zo staan we een half uurtje later op de foto als echte pelgrims met een pelgrim paspoort in de hand en een Jakobsschelp die aan onze rugzak hangt. Net echt. We wandelen het dorpje nog even door, ik krijg in de boekwinkel woorden met Maarten over de lichte of iets zwaardere wandelgids. Ik ben een lezer en wil graag wat meer weten over wat we onderweg tegen komen, maar ik heb net mijn tas gewogen en die is al 9 kilo terwijl ik nog niet de helft heb ingepakt van alles wat er mee moet. En 10 kilo is echt mijn max, dus ik capituleer voor het saaie boekje. Nog 10 dagen, ik ben zo benieuwd.