I'm working on it...

Mijn hele leven heb ik eczeem en astma. Vroeger in heftige mate. Ik herinner me vele uren, al van heel kleins af aan, dat mijn vader me op mijn rug klopte nachtenlang, dat ik aan een vernevel apparaat hing, dat ik in het ziekenhuis lag. Als opgroeiend meisje maakte me dat erg onzeker. Ik ging stiekem op de gang van school medicijnen nemen, anders keek de hele klas naar me, ik was altijd degene met ‘wordt snel beter’ tekeningen van de klas, er was altijd iets met mij aan de hand.

Het liefst wilde ik me verstoppen. Of nog liever: er gewoon bij horen. Een gewoon gezond lijf hebben. Het duurde tot mijn studententijd dat ik dat gevoel van erbij horen eindelijk voelde. Ik leefde erop los, op alle manieren mogelijk. Dus ook met een pakje sigaretten per dag. Na een pufje medicijnen (lang leve de ontdekking van inhalatoren) had ik weer lucht en stak ik een peuk op. Na mijn studies ging ik aan het werk en daar gaf ik alles. Ik reisde de wereld over, organiseerde de mooiste evenementen voor de grootste merken. Toen ik op mijn 30^ste een griepje niet te boven kwam belande ik weer eens in het ziekenhuis en kreeg ik bijna geen lucht. Met drie antibiotica kuren tegelijk probeerde de artsen me op te lappen. Mijn moeder moest mijn haren onder de douche wassen omdat ik zittend op een kruk niet genoeg lucht had om mijn armen op te tillen. Het was een van de eye openers die ik in het leven nodig had. Ik heb nooit meer een sigaret aangeraakt, zegde mijn veel te veel eisende baan op, begon met zorgen voor mijn lichaam door yoga te gaan doen en veel te wandelen. Ik vergat steeds vaker medicijnen te nemen totdat ik besefte dat ik helemaal geen medicijnen meer nodig had. Op mijn 31^ste, na mijn hele leven aan antibiotica, zelfs prednison, allerlei ontstekingsremmers, ik had het niet meer nodig! 16 jaar later schrijf ik dit stukje. En ik voel dat ik nog een stapje verder moet. Want mijn longen zijn nog steeds kwetsbaar en mijn eczeem sinds de geboorte van mijn zoon 6 jaar geleden in in mijn handen terug. Ik kan me nog steeds teveel laten meeslepen in projecten en bescherm me daartegen door te gaan reizen. En zo dus de tijd en gelegenheid te creëren om nog verder in mezelf te duiken en de vuilniszakken open te trekken. Het kleine meisje weer tevoorschijn toveren en haar te laten voelen dat ze er wel degelijk mag zijn en niet hoeft te verstoppen en de moeite waard is om goed voor te zorgen. En er komt er zomaar een engel op mijn pad die me doorgrond en mijn voeding eens goed tegen het licht houdt. En zo komt het dat ik, een heerlijke dikke week weg alleen in de Algarve, me onderdompel in de wereld van glutenvrije en melkvrije voeding. Soepen, groentes, vezels, eiwitten, ik puzzel erop los. Het is nogal een omslag, die ook met weerstand komt, maar ik ben het waard om goed voor mijn lijf te zorgen en dus.. I’m working on it…

Boekentip: Louise Hay ‘Je kunt je leven helen’.